نوای انتظار

  باکاروان زائران سوی رضاجان می روم

باعاشقان وبیدلان پابوس جانان می روم

ازخانه بیرون آمدم ،شاید زخودبیرون شوم

ساقی اگرجامی دهد، با پا نه با جان می روم

هرکس به گُل گَشتی رود درفصل نوروز وبهار

خوشتر زفردوس برین سوی خراسان می روم

رنج سفرراکوی وصلش کام شیرین می کند

دستم تهی،بارَم گنه،سویش خرامان می روم

خاموشم و درگوشه ای سردرگریبانِ دعا

برف سپیدی برسرم باصوت قرآن می روم

ازقلّت اعمال خود،رویم سیه،شرمنده ام

شوق زیارت درسرم، باذکریزدان می روم

آهوکجا ،صـیّادکیست عالَم ضمانت می کنی

یوسف توئی ،گم کرده ره،من سوی کنعان می روم

#

حِصنَـت کَـلامِ  لا اِلَـه، اِلاّ خدای واحد است

آیم اگردرحِصنِ تو ،ایمن به سامان می روم[1]

بایک غزل این دل طمع دارد خریدارت شود

همچون عقابی ازقفس رو سوی کیهان می روم

آقا رضا،اِذنی بده گَردم غلام درگهت

لایق اگر باشم تورا،هرروز قربان می روم

عمری یدک کش بوده ام نامِ غلامیِّ رضا

حالا به عشق کویِ او، مرغِ غزل خوان می روم

مهدوی

1-  حدیث شریف معروفِ سِلسِلَـةُالذَّهَب : کَلِمَةُ لااِلهَ اِلاَّ الله حِصنی فَمَن دَ خَلَ حِصنی اَمِنَ مِن عَذابی : کلمۀ لا اِلهَ اِلاّ الله، قلعۀ محکم من است کسی که داخل آن شود ازعذاب در امان است .