نوای انتظاردیدار یار غایب دانی چه ذوق دارد/ ابری که در بیابان بر تشنه ای ببارد

زهرا بمان

(زبان حالِ امام علی علیه السّلام در سوگ حضرت زهرا سلامُ الله عَلَیها:)


فاطمه آرام جان ای مهربان زهرا بمان

ای همه آه وفغان، ای قد کمان زهرا بمان

لاله ی خونین و خاموش گلستان نبی

با توعطر آگین بُوَد محرابمان زهرا بمان

طایر بشکسته بالم ای تمام باورم

آیه ی اِنّا فـَتـَحنا را بخوان زهرا بمان

باربگشای ای عزیزم این چه وقتِ رفتن است

دوریَت برمن بسی باشد گران زهرا بمان

یاورِ مظلومه ام ای شاهد رنج علی

بی تودشمن شاد گردد بی گمان زهرا بمان

ای گل نیلی رخ غم پرورم پرپر مشو

پر نکش تا بی کرانِ آسمان زهرا بمان

ای تمامِ تو امانت ازنبی درنزد من

با چه روئی رد کنم ازخود ضِمان زهرا بمان

گفتنی ها باتو دارم ای پرستوی غریب

شامِ غربت زود باشد این زمان زهرا بمان

با تو تقوا بوی گلهای بهشتی می دهد

شافع روزِ جزای "شیعیان" زهرا بمان

بلبل بَیتُ الحَزَن رویت مکن پنهان زمن

صَیقـل آئینه های انس وجان زهرا بمان

می کنی آثار سیلی را نهان از من چرا

باعلی ، با روی نیلیّ و نهان زهرا بمان
#
ای کبودِ چهره ات نقشِ پریشانِ دلم

با کبودِ چهره ات آزرده جان زهرا بمان

این کمانِ قـدِّ تو باشد عصای دست من

وای اگر اُفتد عصایم درمیان زهرابمان

درغم دوریِ تو احساس پیری می کنم

چهره ات کرده بهارم را خزان زهرا بمان

بَعدِ پیغمبر بلال آوارگی ها می کشد

در تسّلای دلت گوید اذان زهرا بمان

صوتِ آیاتِ حزین و دل نشینت بامن است

تالیِ تِلوِ نبی قرآن بخوان زهرا بمان

ای که آزار تو، آزار رسول است و خدا

از خدا خواهم پناهم؛ اَلأمان؛ زهرا بمان

درسقیفه خائنان، چوب حراج دین زدند

تا کنی اِفشا مَتاعِ آن دُکان زهرا بمان

غاصبانِ منبر و محرابِ دینِ احمدی

کینه ی دیرینشان گشته عیان، زهرا بمان

این دغلبازانِ پُست و نام و نان افشا نما

تا شوند آنان سیه روی جهان زهرا بمان

بی تو در گردابِ غمها، کی به ساحل می رسم

کشتی ام بی تو ندارد بادبان زهرا بمان

بعد از این با چاه وآهی دردِ دل خواهم نمود

شکوه ها دارم ازاین نامردمان زهرا بمان
#
"مهدوی" راه ولایت ازعلی تا مهدی است

برسرپیمان خون با یوسفِ زهرا بمان

غلامرضا مهدوی

بت شکن خمینی

عشق و شهادت

به نام آنکه رحمن و رحیم است،

به احسان عادت و خُلقِ کریم است

به نام خالق عشق وشهادت،

که بنماید مرا راهِ سعادت

هرآنکس سربه معشوقش سپارد،

از این دنـیای فانی دل بدارد

مبادا وا بمانیم ازشهیدان،

مبادا رو بگـردانیم ازایشان

شهیدان سالکِ راهِ حسینند،

عَلـَم دارانِ آن پـیــرخمینند

شهیدان شمع تاریخ و جهانند،

چو قلبی درزمان خون می رسانند

شهیدان گوهر دُر دانه هستند،

مَیِ نابی پُر و پیمانه هستند

شهیدان محفل آرای بهشتند،

به خونِ دل پیام حق نوشتند

ز ی دریای حسین اُلگو گرفتند،

همه در ساحلش پهلو گرفتند

شرابِ عشق و ایمان سرکشیدند،

به رگهای زمانه خون دمیدند

شهیدان راخدا گلچین نموده،

جهان ازخونشان آذین نموده

زِعبّاس و زِ اکبرسر نبودند،

زِ اصحاب حسین کمترنبودند

خمینی با صفاشان مروه ای داشت،

وَازصدق و وَفاشان بهره ای داشت

گرفتار رُخ دلدار بودند،

"ولی" را لحظه لحظه یار بودند

به شبهاعابدو در روز چون شیر،

نموده رَمیِ کفّار از دَم تیر

طلا بودندو ذوبِ در ولایت،

شهادت آروزشان درنهایت

ملاقاتی چه زیبا برگزیدند
وصال حق تعالی برگزیدند

مهدوی

مولود نور

الفبای صَفـَر،اربعین

هرکه را رسمِ وفاداری به جاست

با الفبای «صَفَر» دَردآشناست

 صادِ آن صافی شدن بی غَلّ وغَش

کربلا تا کوفه را سعی و صفاست

فاء این ماهِ خدا، فردوسِ عشق،

فیضِ عُظما بُردن از اشک وعزاست

 از نفیر ماه حُزنِ اهل بیت

ناله هایی در نوای نینواست

تعزیت گوی خدا خیل مَلَک

اربعین در هر صَفَر همراهِ ماست

«اربعین» آغاز حرفش با الف

اَلفُ اَجرٍ فِی المَصائِب، اَو بَلاست

بای آن بانویی از بـنت الهُدا

کوه صبرو طاقت اندرکربلاست

عقدِخون بستن درعین اربعین

رسمِ عُشّاقِ حسینُ اَتقیاست

یای آن یا لَیتَنا کُنّا مَعَک

بی دغلبازی وَ بی رنگ وریاست

نونِ آخرنوشدارویی عجیب

از برای دردِ بی درمانِ ماست

کار زینب در صفر افشاگریست

خطبه هایش چون علیِّ مُرتَضاست

آخِرِ این ماه پُر اندوه و غم

وامحمّد ، واحَسَن اَو، وارضاست

غلامرضا مهدوی

میلاد کریم اهلبیت(ع)

امشب صفای عالمِ بالا مُضاعف است

لُطف وعطای خالقِ یکتا مضاعف است

دُردی کشانِ خیلِ مَلَک باده می بَرَند
خُمها زِ مَی لبالب وصَهبا مضاعف است

رقصِ ستاره های مدینه چه دیدنی ست!

سرمستیِ ملائِکِ زیبا مضاعف است

بر دَف زننــد شـــورِ تَـوَلاّی مُجتبــی

شکرانه های کوثرِ طاها مضاعف است

گل داده است باغِ مُصَفّای بوتراب
شیداییِ شقایق و مینا مضاعف است

آماده گشته خوانِ کرامت که گُستَرند
دربیتِ مُصطفی که توَلاّ مضاعف است

بر سفره ی صیامِ گلستانِ "هَل اَتی"
شهدِ لبانِ غنچه ی فردامضاعف است

درشامِ روزه داری و بَر خوانِ مُرتضی
طعمِ غذای حضرت زهرا مضاعف است

بر دامنِ سعادتِ خَیرُالنّسا بتول،
انواری ازکرامتِ والا مضاعف است

چشم وچراغِ خانه ی مولا علی رسید
زیبائیِ دونرگسِ شهلا مضاعف است

با آن که مجتبی حسن وسِبطِ اکبر است
مَهجوریِ ولادتِ آقا مضاعف است

مغمومِ درامامت ومدفونِ در بقیع...
مظلومی شهادتِ مولا مضاعف است

قرآنِ ناطق است وغَزَل دونِ شأنِ اوست
شرمندگیِّ شاعرِ شیدا مضاعف است

مهدوی

کاروانسالار عشق

کاروانسالار عشقم ارمغان آورده ام
بر وفا دارانِ کوفه میهمان آورده ام

خوش پذیرایی شد از ما بیین راهِ کربلا
با فراخوانِ شما این کاروان آورده ام

دسته گلهای بنی هاشم به یغما رفته است

گُلشنِ آلِ عبا بی باغبان آورده ام

کهکشانها را منور کرده ام در شام تار
ماهِ کنعان در رواق آسمان آورده ام

میزبانان سر بریدند از تنِ آلاله ها

خون دل ساغر به ساغر شوکران آورده ام

روی دستِ نیزه ای قرآن ناطق دیدنی ست
زینتِ دوشِ نبی را نغمه خوان آورده ام

این همان قرآنِ ناطق زینتِ طشتِ طلاست
از تنور خولی اَش بار گران آورده ام

این خونین لب و این چهره ی خاکستری
بوسه گاهِ "خاتم پیغمبران" آورده ام

می زنندم طعنه کوفی مسلکانِ بی وفا
نقضِ عهدِ ناکثان اما عیان آورده ام

خوانده ام منزل به منزل خطبه های آتشین

شرحه شرحه سینه ای آتش فشان آورده ام

کردم افشا چهره ی اَعدا برای خاصُ عام
کُفرِ اینان را به هرجا در بیان آورده ام

خارجی خوانندمان این قاسطین ومارقین
عِترتِ آلِ علی را ترجمان آورده ام

کوه صبرم قلّه ام دارُالبَلایِ شام بود
  کربلای پُر بلا با صد نشان آورده ام

داغدارم، مو سپیدم، قَد کمان اما کنون
عشق و ایثار از جوانانِ زمان آورده ام
#
شاعر شرمنده با :"یالَیتَنا کُنتُ مَعَک"
در فضای سینه اش آه و فغان آورده است

غلامرضا مهدوی

مقتدا علی

غلامرضا مهدوی

چینش ترتیبِ الفبا در ابتدا و انتهای مصرعهای شعر(غیر از آخرین بیت) از الف تا ی به شکلU U  می باشد.

* ژاژخایان : بیهوده گویان

* صحابانِ سَبَق : صاحبانِ پیشی گرفته(صحابی هایی که پیشدستی کردند؛ در ثقیفه)
* ژاژخایان : بیهوده گویان
* روزعرض : روزقیامت ؛ مولوی گوید: پس بُوَد ظلمات بعضً فوقَ بعض// نى خرد يار ونه دولت روزِ عرض

اصحابِ ضرار

(قصیده هجویه)

در مستی خود غرقند،اصحابِ ضرار انگار،

این قوم نمی ترسند، ازآتشِ نار انگار

گه اَبیَض وگه اَسوَد، گه دوغ وَ دوشابند

هرروز به صد رنگند، درنقش ونگار انگار

دون مایه وبی دردند، شرمنده نمی گردند،

نادان و تهی مغزند، خاشاک وغبارانگار

شیطان صِفتند اینان، بی شرم  وَ بی دینان،

برسجده همی سایند، سر پای دلار انگار

"لات" و"هُبَل" و"عُزّی"، اِرثِ پدرِآنان

درجنگِ خداهستند ، با دار وندار انگار

تا باد به سردارند، جُزفتنه نمی دانند،

دردستِ عدو هستند، ابزارِ فشار انگار

صفیانیِ این دوران، جانی صفتند اینان

چون مرکبِ عَصّاران دائر به مدار انگار

این شِبهِ یهودیها، یا آلِ سعودیها،

کُفّارِ دیار انگار، بیگانه تبار انگار

هتّاکی و کلاّشی، تنها هنر آنان،

بویی نَبَرند اصلا ، ازعارُ وَقار انگار

گر حُرمتِ یک مؤمن، برتر بود از کعبه*

بِالله زده اند افسار برما چوحمار انگار

درسوگِ خوداین خانه، عمریست عزاداراست

ازشرِّهمین اشرار، با حالِ نزار انگار

تحقیرِ عَجَم تا کی، از سوی سبک مغزان

افزون شده این کردار، از حد و شمار انگار

درعمره و حج ماییم ، همواره خَسِ میقات

ازسگ صفتان زنهار، شد چاره ی کارانگار

تحریم کنید این حج، تحقیر مسلمانان

تعطیل کنید عُمره، بازار قمار انگار

رهبر دهدم فرمان، بر هدمش اگر، اَلآن

سربَرکنَمَش ازتَن، این توله ی مار انگار

ضرب العجلی یا رَب در کارِ فَرَج بنما

صبر همه سر آمد در غیبتِ یار انگار

مهدی(عج) نظری بنما، برشیعه دراین وادی،

گردیده عدو کفتار، ازبهرشکار انگار

ای اهلِ یمن درخون؛ دستی به دعا بردار

شاید سببی سازد آن طـُرفه نگار انگار

مهدوی

--------------------------

* نار : جهنم، دوزخ

* امام صادق عليه السلام فرمودند:« اَلمُؤمِنُ اَعظَمُ حُرمَةً مِنَ الکَعبَة» حرمت مومن از حرمت کعبه بالاتر است. خصال، ص27.

رمضان می آید

انتظار

نرگس مستِ تورا هرمژه ای شمشیر است

درنظربازی تو، صیدِ دلم تسخیر است

سالها دل زکفَم برده ای ای مونس جان

پای دربندِ دوتا زُلفِ تو، درزنجیر است

هی مرا وعده ی امروز به فردا فکنی!

نکند دیر کنی؛ جمعه یِ دیگر دیر است

کاش ای کاش دِلَم طاقت دوری را داشت

عمرِنوح اَر بُوَدَم بی تو بَسی دلگیر است

درفراق تو شب و روز همه ظلمانی است
 

کاین همه غیبتِ کُبرای تورا تأخیراست

زائر امام علی بن موسی الرّضا

شاعرانه ها